نقش شبکه های اجتماعی مجازی در جامعه پذیری سیاسی جوانان با تاکید بر دسترس پذیری رسانه ای و کاربر فعال

یکی از مهمترین کارویژه های دولتها، حفظ، نگهداشت و انتقال ارزشهای سیاسی حاکم میباشد که این مهم از طریق عوامل مختلفی محقق می گردد که شبکه های اجتماعی مجازی یکی از آن محسوب می گردد. جوانان به عنوان مهمترین قشر استفاده کننده در یکی از حساسترین مرحله سنی جامعه پذیری سیاسی قرار دارند. بنابراین بررسی نقش شبکه های مجازی بر جامعه پذیری سیاسی جوانان هدف این پژوهش میباشد. چارچوب تئوریک یک چارچوب تلفیقی است که برگرفته از نظریه گیدنز، آلموند و پاول، ایزابل آنگ و الهیو کاتز کاستلز، هارولد لاسول، مک کوایل، رابرت پاتنام و تیکنور است. روش تحقیق بر اساس ماهیت داده ها از نوع کمی، به لحاظ زمان گرداوری جزو تحقیقات پیمایشی می باشد. شیوه نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای توام با تصادفی ساده و سیستماتیک می باشد. حجم نمونه از طریق فرمول کوکران 458 نفر محاسبه شده است. نتایج تحقیق نشان می دهد که کاربر فعال به عنوان تاثیرگذارترین متغیر با میزان اثر 0.412، و متغیر میزان استفاده از فضای مجازی با میزان اثر 0.174 و متغیر سابقه استفاده از فضای مجازی با میزان اثر 0.077 بر روی متغیر جامعه پذیری سیاسی تاثیرگذار بوده اند. ولی تاثیر متغیرهای دسترس پذیری رسانه ای، زمینه ای و پایگاه اقتصادی- اجتماعی معنادار نبوده است. یافته های پژوهش حاکی از آن است که شبکه های اجتماعی مجازی در راستای جامعه پذیری سیاسی غیررسمی عمل می نمایند وپیشنهاد می شود در راستای دفاع از فرهنگ سیاسی رسمی کشور، نقش دولت در مدیریت و کنترل فضای مجازی فعالانه و پررنگتر گردد.